WONEN IN ITALIË – De Vooruitgang
De 'vooruitgang' gaat zelfs aan een dorp als Mombarcaro niet voorbij, alhoewel ik me bij sommige veranderingen afvraag of het hier echt om een verbetering gaat.
Toen ik het dorp na zeven weken weer binnen reed, zag ik meteen dat de verbouwing van de winkel van Sara is begonnen. De hele voorpui lag eruit en enkele dorpelingen waren druk aan het metselen.
De gemeente heeft 5000 euro van de Europese Unie gekregen met als doel de positie van de dorpswinkel te verbeteren. De winkel wordt groter zodat Sara meer kan verkopen. Voor ons in Mombarcaro is dat natuurlijk een vooruitgang.
Omdat je met 5000 piek niet echt veel doet, helpt iedereen mee. Ondergetekende zal in de laatste fase helpen schoonmaken. Ze proberen het karwei in twee weken te klaren.
Dan bij mij aan de overkant....waar de Biestro's een kleine kozijnenfabriek runnen.Twee vrachtwagens uit Pesaro hebben daar een kolossale super-computer afgeleverd die, geloof ik, zo'n beetje alles kan. Er zijn drie technici meegekomen die nog twee weken blijven om het ding te installeren èn....Valter te leren ermee te werken.
De computer is een enorme investering, die heel veel geld heeft gekost. Er is Valter dan ook veel aan gelegen snel te leren hoe hij ermee om moet gaan. Hij loopt op de toppen van z'n zenuwen, vertelt zijn vrouw Manuela. "Hij roept de hele dag dat ie er niks van snapt. 's Avonds komt de stoom uit z'n oren."
Van zijn vader Guglio hoeft ie niet veel steun te verwachten. Die ziet niks in een computer. "En als ie kapot gaat? Dan kun je hem niet eens zelf repareren. Dan moet je wachten op technici die weet ik waar vandaan moeten komen!".
Ik kan me best voorstellen dat Guglio die een timmermanswerkplaats uitbouwde tot deze fabriek nu de pest in heeft. Met het oorspronkelijke ambacht heeft het allemaal nog maar weinig te maken.
En terwijl ik mijn ijskoude huis waar de thermostaat 7 weken op 10 graden heeft gestaan, warm probeer te stoken, staat er opeens een jongeman van electriciteitsmaatschappij Enel voor de deur.
Enel gaat privatiseren, valt ie met de deur in huis. Hij loopt klanten af om die voor de firma te behouden. Het gevolg is dat ik een half uur met deze Dario aan de eettafel zit en allerlei papieren moet tekenen om gewoon klant van Enel te blijven. Later word ik nog door een medewerker uit Turijn gebeld die wil weten of Dario wel 'cortese' is geweest.
En zo ben ik weer helemaal terug in dit gekke dorp. Ik heb nog geen koffie zelf hoeven betalen, heb meteen drie eet-uitnodigingen binnen en werd door Grazia overladen met mandarijnen, aardappels en verse eieren.
Vandaag kom ik ook nog eens tot de ontdekking dat mijn buurtsuper in Monesiglio is overgenomen door een jong stel. Ik mis het kromme oude mannetje en zijn lieve vrouw best wel een beetje.
Zo zie je maar, zelfs in deze regionen kun je niet te lang weg want voor je het weet slaat de 'vooruitgang' toe.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
